Wierzba jako soliter

Wierzba jako soliter

Soliterem określa się roślinę rosnącą samotnie, mocno wyeksponowaną i wyróżniającą się na tle innych roślin swoimi walorami dekoracyjnymi, takimi jak: pokrój, liście, kwiaty, owoce, itp. Najczęściej są to drzewa lub krzewy, rzadziej okazałe, wysokie byliny. Solitery mogą pełnić różne funkcje w ogrodzie, najczęściej jednak pełnią funkcje dekoracyjną. Solitery często sadzi się w frontowej części ogrodu. Dobierając drzewo lub krzew do uprawy w wyeksponowanym miejscu powinno się zwrócić uwagę na kilka elementów. Pierwszy to dopasowanie wymagań do warunków. Nawet najpiękniejszy okaz straci na swoim wyglądzie, będzie wolno rósł i chorował, jeśli zostanie posadzony w niewłaściwym miejscu. Najważniejsze czynniki to światło i rodzaj podłoża. Ponadto warto sprawdzić siłę wzrostu i docelowe wymiary. Ważny jest również styl urządzania, nie wszystkie gatunki pasują do konkretnego ogrodu. Przykładowo drzewa lub krzewy o obcym pochodzeniu i oryginalnym kształcie zupełnie nie pasują do ogrodów naturalistycznych i leśnych. Zatem wierzby świetnie będą się do tego nadawać!

Wierzba babilońska Crispa Salix babylonica

Drzewo dorastające do 5-8 m wysokości o przyroście rocznym ok. 30 cm. Liście lancetowate, do 10 cm, oryginalnie powyginane. Dobrze rośnie na każdej glebie, byle dostatecznie wilgotnej oraz na stanowisku słonecznym do półcienistego. Młode pędy nie są w pełni wytrzymałe na silne mrozy, ma tendencję do silnej regeneracji.

Wierzba mandżurska Torturosa Salix matsudana 'Tortuosa'

Roślina ozdobna sadzona głównie dla swych pięknych, spiralnie pokręconych gałęzi, które nadają się na bukiety i dekoracje. Często sadzona w parkach, zadrzewieniach osiedlowych i ogródkach przydomowych. Uprawia się głównie okazy żeńskie, które mają długie i zwisające gałęzie ale znane są również formy o wyprostowanych pędach. Pędy są żółtawe lub oliwkowozielone. Kora grubszych gałęzi jest żółta. Liście tej wierzby są także pokręcone, lancetowate, długości do 20 cm, drobno piłkowane. Z wierzchu liście ciemnozielone, od spodu za to szarozielone. Młode listki są jedwabiście owłosione, starsze nie mają już tego połyskującego owłosienia. Kwiaty wierzby zebrane są w kotki na bardzo krótkich szypułkach.

Wierzba biała Tristis płacząca Salix alba

Drzewo szybko rosnące o szerokiej, gęstej i regularnej koronie osadzonej na niskim pniu. Docelowa wysokość powyżej 20m. Posiada długie, wiotkie i silnie zwisające gałęzie. Długopędy cienkie, nagie, złocistożółte i błyszczące. Cechą charakterystyczną dla tego drzewa jest to, że obok kwiatów męskich pojawiają się kotki żeńskie. Wierzbę białą sadzi się głównie w parkach, na wsiach i w miastach. Szczególnie malownicze są drzewa rosnące pojedynczo nad stawami, wzdłuż kanałów i w pobliżu zbiorników wodnych. Należy unikać sadzenia jej w grupach z innymi drzewami, gdyż wówczas wierzba płacząca nie ma warunków swobodnego kształtowania malowniczej korony. Jest mało wymagająca w stosunku do gleby, dobrze rośnie nawet na glebach stosunkowo ubogich i piaszczystych ale wymaga wysokiej wilgotności i stanowiska w pełni słonecznego. Mrozoodporność tej wierzby jest bardzo wysoka.

Wierzba IWA szczepiona na pniu Salix carpea pendula

Wierzba płacząca IWA to ozdobne drzewko z małą koroną i pędami zwisającymi do ziemi. Wysokość drzewka zależy od wysokości szczepienia najczęściej mają wysokość ok 150 cm. Liście matowozielone, pokryte białoszarym kutnerem. Złocistożółte bazie pojawiają się na zeszłorocznych pędach przed rozwojem liści, w marcu oraz w kwietniu, a często nawet już w lutym. Dopiero później wypuszcza liście, które gubi dopiero późną jesienią. Najpiękniej wygląda posadzona na tle roślin o spokojnym, ciemnym zabarwieniu lub posadzona na otwartym terenie. Można ją uprawiać na prawie wszystkich gatunkach gleb, bez specjalnych wymagań, najlepiej na glebach zawierających dużo wilgoci oraz na stanowisku słonecznym. Odporna na mrozy. Cięcie należy wykonać raz do roku wycinając dzikie pędy strzelające prosto w górę, szczególnie pojawiające się na nóżce wierzby bądź wyrastające z korony.

Wierzba Hakuro Nishiki na pniu Salix integra Hakuro-Nishiki

Jest to wierzba o oryginalnym zabarwieniu liści i o kulistej, gęstej koronie, która przy dobrym stanowisku osiąga nawet 3 metry średnicy. Pędy brązowoczerwone, dzięki czemu w stanie bezlistnym są również atrakcyjne. Drobne bazie, koloru czerwonego, pojawiają się tuż przed rozwojem liści na przełomie marca i kwietnia. Najpiękniejszą i najbardziej spektakularną ozdobą są jej młode przyrosty. Listki są drobne, wydłużone i w cudownej trójkolorowej barwie: różowo-biało-zielonej. Z czasem, a dokładniej w połowie lipca barwa zaczyna zanikać i zastępuje ją zieleń, która dominuje na roślinie do końca sezonu. Wierzba ta bardzo lubi cięcie. Mocno cięte gałązki zachowują gęstą koronę i intensywne zabarwienie, można je ciąć nawet trzykrotnie w ciągu sezonu wegetacyjnego. Wymaga stanowiska słonecznego o umiarkowanej wilgotności. Odczyn gleby obojętny ale gleba najlepiej piaszczysta. Jest dość mrozoodporna, aczkolwiek przez pierwsze 2-3 lata prewencyjnie należy ją okryć na zimę. Nadaje się do małych i dużych ogrodów, do nasadzeń pojedynczych lub w skupieniach, na żywopłoty, a także na tarasy i przy ciekach wodnych, np. oczkach wodnych czy strumieniach.