Glicynia

Glicynia

Glicynia, zwana między innymi słodlinem, jest jednym z najpiękniejszych i najbujniej kwitnących pnączy. Jest to pnącze o zdrewniałych łodygach i bardzo silnym wzroście. Roczny przyrost glicynii wynosi od 1 do 3 m. Ze względu na swoje rozmiary wymaga solidnych podpór. Glicynia jest długowiecznym pnączem, może rosnąć i efektywnie kwitnąć nawet przez 100 lat.

Kwiatostany glicynii mają postać zwisających gron. Posiada kwiaty liliowe lub liliowoniebieskie, rzadziej białe bądź różowe. Dodatkową ozdobą glicynii są jej długie, do 15 cm, strąki, które pozostają na roślinie całą zimę. Glicynia rozmnażana generatywnie, przez nasiona, po raz pierwszy zakwita po 7–10 latach, natomiast glicynia rozmnażana wegetatywnie już po około 5 latach

Glicynia wymaga głęboko uprawionej, luźnej gleby o dużej zawartości próchnicy i odczynie lekko kwaśnym do obojętnego. W glebach nadmiernie wilgotnych spada u nich odporność na niskie temperatury.

Najlepszym miejscem dla glicynii jest stanowisko słoneczne. Przy krótkiej ekspozycji słonecznej, poniżej 6 godzin, roślina będzie bujnie rosła, ale nie będzie kwitła.

Ważne w zwiększeniu jej odporności jest solidne podlewanie na początku jesieni oraz nawożenie, które należy stosować do końca lata. Ze względu na symbiozę z bakteriami brodawkowymi, nie należy rośliny nawozić nawozami azotowymi. Jesienią wskazane jest nawiezienie gleby wokół niej jedynie obornikiem.

Ważne w zwiększeniu jej odporności jest solidne podlewanie na początku jesieni oraz nawożenie, które należy stosować do końca lata. Ze względu na symbiozę z bakteriami brodawkowymi, nie należy rośliny nawozić nawozami azotowymi. Jesienią wskazane jest nawiezienie gleby wokół niej jedynie obornikiem. Glicynia to roślina o intensywnym wzroście, jeśli pozostawimy ją bez cięcia pielęgnacyjnego, to po kilku latach może nawet przestać kwitnąć. Cięcie glicynii należy rozpocząć w 2 – 3 roku po posadzeniu. Na przedwiośniu należy skrócić pędy na wysokości 3 – 4 pąka liściowego. Należy także przeprowadzać ciecia sanitarne polegające na usuwaniu suchych pędów oraz tzw. wilków wyrastających u podstawy pnia. W lipcu należy skrócić tegoroczne przyrosty mniej więcej o połowę, pozostawiając 4 – 5 liści na skróconym pędzie. Nie powinniśmy wykonywać cięcia jesiennego, mogłoby to doprowadzić do braku kwitnienia a nawet zniszczenia rośliny. Miejsca cięcia powinniśmy zabezpieczyć specjalną pastą. Jeśli glicynia zaprzestała kwitnąć można pobudzić ją do tego przez skrócenie jej korzeni. Wykonuje się to szpadlem w odległości 60 cm od przewodnika na głębokość około 30 cm. Jeśli nie zapewnimy roślinom mocnych podpór, ich pędy będą czepiać się wszystkich napotkanych po drodze przedmiotów, powodując zniszczenia. Dlatego od samego początku należy roślinie zapewnić solidne podpory: trejaże, pergole, kraty. Atrakcyjną podporą może być także duże drzewo. Ze względu na duże rozmiary i intensywny wzrost, glicynia nie jest polecana do małych ogrodów. Glicynia ze względu na swoją małą mrozoodporność, potrzebuje szczególnie w pierwszych trzech latach po posadzeniu, okrycia jej na zimę agrowłókniną lub matą ze słomy. Przy podstawie pnia warto usypać grubą warstwę ściółki z liści, trocin, kory lub igliwia. W następnych latach przed zimą wystarczy, wokół rośliny, usypać kopczyk z ziemi, a słomianą matą okryć jedynie nasadę pnia. Glicynii nie można osłaniać zbyt wcześnie, gdyż może wystąpić ryzyko zasiedlenia osłon przez szkodniki, np. przez gryzonie ale także i zbyt późno. Dobrym wyznacznikiem jest okres po nadejściu przymrozków, ale wtedy gdy roślina straciła już swoje liście. Problemem dla glicynii są nie tyle ujemne temperatury co anomalie pogodowe. Pamiętajmy też, że zalegająca warstwa śniegu, jest naturalną barierą chroniącą korzenie przed mrozem.

W naszych ogrodach spotkać można między innymi glicynię kwiecistą (Wisteria floribunda) i glicynię chińską (Wisteria sinensis), czy glicynię chińską (Wisteria chinensis).

Glicynia kwiecista występuje pod kilkoma nazwami, najczęściej stosowane to glicynia japońska lub wisteria floribunda. Z uwagi na barwę kwiatów można też spotkać się z nazwą glicynia różowa. Glicynia kwiecista posiada liście pierzaste złożone z 13–19 listków. Kwitnie na przełomie maja i czerwca. Jej kwiaty zebrane są w długie grona rozwijające się stopniowo od nasady kwiatostanu, równocześnie z rozwojem liści. Lewoskrętne pędy glicynii kwiecistej dorastają do 8 m długości. Pod względem mrozoodporności glicynia kwiecista jest rośliną bardziej odporną od glicynii chińskiej. Trzeba pamiętać, że potrzebuje ciepłego, słonecznego i osłonięte przed wiatrem stanowiska. Oprócz tego nie wolno zapominać, że wisteria floribunda potrzebuje sporo miejsca gdyż jest gatunkiem ekspansywnym. Glicynia kwiecista najlepiej rozwija się w bardzo żyznej i świeżej glebie. Co ważne, ziemia musi być dobrze przepuszczalna, ale też powinna zatrzymywać wilgoć. Najważniejszym zabiegiem pielęgnacyjnym jest regularne przycinanie, najlepiej wykonywać tę czynność na początku wiosny potem w lipcu. Pnącze może przyrastać nawet o 3 metry na rok. W jej przypadku nie jest potrzebne nawożenia.

Glicynia chińska ma liście pierzaste, większe niż u glicynii kwiecistej, złożone z 7–13 listków. Kwitnie w maju. Kwiaty w gronie mocno zagęszczone, w odcieniu liliowym, rozwijają się przed rozwojem liści. Pędy prawoskrętne dorastają do 15 m długości. Pielęgnacja zaraz po posadzeniu, jak i w kolejnych latach, nie sprawia dużych trudności. Glicynia chińska, co roku przyrasta o 1-3 metry i może osiągać wysokość od 10 do nawet 18 metrów. Glicynia chińska powinna być zasadzona w żyznej i lekko przepuszczalnej glebie o dużej zawartości próchnicy. Preferowany odczyn pH to taki, który wskazuje na glebę nieco kwaśną lub zasadową. Glicynia chińska ma prawie takie same wymagania jak glicynia kwiecista. Jednym z najważniejszych zabiegów jest przycinanie, które wykonuje się już po trzech latach od zasadzenia, pierwszy raz wiosną a później latem w lipcu. Należy całkowicie usunąć suche gałązki i tak zwane wilki. Pozostałe zabiegi pielęgnacyjne to regularne podlewanie i coroczne nawożenie.

Glicynia chińska (Wisteria chinensis) to pięknie kwitnące i silnie rosnące pnącze. Kwiaty w maju, białe, zebrane w długich groniastych kwiatostanach, długości 35cm. Dorasta do 6-10 m, a jej przyrost roczny wynosi 1-3 m. Liście pierzastozłożone, zielone, jesienią przebarwiają się na żółto. Najlepiej rośnie i kwitnie na stanowiskach osłoniętych, ciepłych i słonecznych, na glebie umiarkowanie żyznej i średnio wilgotnej. W ostre zimy może przemarzać. Glicynia rozmnażana wegetatywnie zaczyna kwitnienie w 2 – 7 roku i kwitnie bardzo obficie. Cięcie glicynii przyspieszy jej kwitnienie oraz ograniczy jej wzrost. Przez pierwsze 2 – 3 lata po posadzeniu, pozwalamy glicynii swobodnie rosnąc, aby się wzmocniła. Następnie tnie się ją silnie, aby wymusić zawiązanie paków kwiatowych. Pąki zawiązywane są wczesna jesienią, dlatego podstawowe ciecie wykonuje się latem, przycinając większość nowych pędów nad 4 liściem, a pozostawiając nieprzycięte tylko te pędy, które są potrzebne do ukierunkowania wzrostu rośliny. Wczesną wiosną możemy ciecie poprawić, wycinając pędy bardzo cienkie, a na bocznych pędach pozostawić tylko 2 – 3 paki. Pędy lewoskrętne.