Kiełki kapusty czerwonej są bogate w witaminy A, B, C, E, H, K, PP i liczne aminokwasy. Zawierają spore ilości żelaza, magnezu, wapnia, potasu, siarki i mikroelementy (selen, jod, mangan, lit). Są także źródłem sulforafanu, który niszczy lub hamuje wzrost komórek rakowych. Wzmacniają organizm i układ immunologiczny.
Jedno z najlepszych źródeł witaminy C, szczególnie w okresie jesienno-zimowym. Zawierają większe ilości tej witaminy niż kiełki kapusty białej.
Wyraziste w smaku, doskonałe jako podstawa sałatek. Z racji pięknego koloru są również cenne jako ozdoba dania czy talerza, a sama barwa inspiruje do tworzenia pięknych dań.
Mają działanie antynowotworowe i antymiażdżycowe.
Doskonale wzmacniają układ nerwowy oraz odpornościowy, zatem nieocenione w okresach przesileń.
Aby kiełki były najwyższej jakości najlepiej wyhodować je we własnym zakresie. Kiełki to pokarm ożywiony. Muszą być świeżo zebrane prosto z kiełkowego ogródka - kiełkownica, zawierają wtedy najwięcej enzymów, witamin, minerałów. Kiedy włożymy je od razu do lodówki ich siła życia w nich pozostanie, będą one jedynie wolniej dalej rosnąć.
Jak hodować kiełki
Hodowla kiełków jest bardzo prosta. Kiełkować można wiele nasion, jest ich naprawdę duży wybór w sklepach ogrodniczych. Oczywiście można kupić gotowe kiełki ale najlepiej wyhodować je samemu. Gdy już jesteśmy zaopatrzeni w nasiona przystępujemy do ich przebrania, a więc: usuwamy połamane czy przebarwione a zostawiamy zdrowe. Nasiona starannie płuczemy w letniej przegotowanej wodzie (takiej wody należy też używać do zraszania roślin) a następnie przesypujemy do wcześniej wyparzonego naczynia i zalewamy wodą (3 – 4 filiżanki wody na filiżankę nasion). Pozostawiamy je tak na 4 – 12 godzin, w zależności od gatunku, by spęczniały. Po tym czasie nasiona wylewamy na sito (wodę można użyć do gotowania lub podlewania kwiatów), płuczemy je i czekamy, aż woda ocieknie.
Kiełki można hodować w różny sposób:
na sitku – osączone nasiona, w odpowiedniej ilości, pozostawiamy na sitku, następnie do salaterki lub innego naczynia wlewamy tyle letniej wody aby była jak najbliżej sitka (ziarno w niej nie może pływać). Dwa razy dziennie przepłukujemy nasiona i zmieniamy wodę;
na ligninie – na podstawku lub talerzu rozkładamy wilgotną ligninę, rozsypujemy na niej namoczone nasiona. Pamiętamy o zraszaniu ich kilka razy dziennie, dbamy o to, aby lignina nie wyschła;
w kiełkownicy – najczęściej składa się ona z trzech przezroczystych pojemników – szalek, o średnicy około 20 cm, z rowkowanym dnem ( by ziarna mogły się odpowiednio rozłożyć), zbiornika na wodę i pokrywy. Specjalnie zamontowane syfony odprowadzają nadmiar wody.
Najniżej położone naczynie służy jako zbiornik wody. Po nawadnianiu gromadzi się tam nadmiar wody. Można ją wykorzystać do podlewania kwiatów. Naczynie do kiełkowania powinno być ustawione na równej powierzchni. Do szalek wsypuje się odpowiednią ilość nasion, tak aby ułożone były w jednej luźnej warstwie. Nakładając na siebie poszczególne szalki należy zwrócić uwagę na syfony odpływowe, które powinny być ułożone na przemian. Najwyżej położoną szalkę zalewa się letnią wodą do poziomu, który zapewni przykrycie syfonu (dla naczyń o średnicy około 20 cm wystarcza zwykle około pół litra wody). Przykrycie naczynia pokrywką gwarantuje stabilne warunki uprawy. Po przepłynięciu wody przez wszystkie szalki nadmiar gromadzi się w dolnym zbiorniku, który należy opróżnić. W takiej kiełkownicy można równocześnie hodować trzy rodzaje kiełków. Doskonałym rozwiązaniem jest kontynuacja zbiorów poprzez stopniowe wysiewanie nasion (np. wysiewanie nasion co 2 dni na 1 szalkę zapewnia ciągły zbiór).