Olcha szara Alnus incana

Olcha szara Alnus incana

Małe, zazwyczaj wielopniowe drzewo z liśćmi, które często rośnie (szczególnie na słabych glebach) jako wysoki krzew. Podobnie jak inne olchy, charakteryzuje się przede wszystkim zdrewniałymi stożkowatymi wyrostkami i drewnem odporne na gnicie, które reaguje z powietrzem i nabiera jaskrawoczerwono-pomarańczowego koloru. Drzewo do 20 m wysokości lub wysoki krzew o wielu pniach; łatwo tworzy odrosty korzeniowe. Kora także starszym wieku gładka, popielatoszara.

Olcha szara występowanie

W przyrodniczych okolicznościach olsza szara występuje na wilgotnych obszarach w górach, przede wszystkim wzdłuż brzegów górskich rzek i strumieni. Wyróżnia się zwinnością, co sprawia, że szybko zajmuje nowe tereny i wypiera naturalne gatunki drzew, takie jak buk i świerk, w lasach górskich. Dodatkowo, intensywnie tworzy pąki i jeżyny, co utrudnia jego eliminację. Z tego powodu leśnicy często uważają go za niepożądany chwast, który stanowi trudność w zwalczaniu.

Wymagania

To jest gatunek skromny, rozwija się na podłożu wilgotnym i suchym. Występuje również na grobach, zgliszczach, skałach nad strumieniami i rzekami. Posiada niewielkie wymagania glebowe. Często rośnie w towarzystwie drzew wierzbowych. Nie przepada za torfowym podłożem ani stojącą wodą. Preferuje gleby wapienne i pozbawione węgla. Najlepsze warunki zapewniają mu lekkie gliny piaszczyste. Szara olsza rośnie zazwyczaj na podłożach mineralnych, często na górskich podłożach skalistych, świeżych i wilgotnych (pierwotne mady i słabo wykształcone gleby aluwialne o silnej strukturze), rzadziej na glebach torfowo-jeżowo-glejowych. Najlepsze miejsca to tereny zalewowe rzek górskich, bogate gleby aluwialne o odczynie zbliżonym do obojętnego (od lekko kwaśnego do słabo zasadowego).