Częścią jadalną selera liściowego są grube, mięsiste, aromatyczne ogonki liściowe. Zawierają olejek eteryczny, dający pikantny smak oraz pobudzający trawienie i apetyt. Są bogate w sole mineralne, zawieraja witaminę A i C. Ogonki jada się na surowo w postaci sałatek lub gotowane jak szparagi.
Przeznaczenie:
Ogonki liściowe jada się na surowo w postaci sałatek lub gotowane jak szparagi. Są bogate w sole mineralne, zawierają witaminę A i C
Stanowisko:
Wymaga gleby próchnicznej nie zakwaszonej. Wysiew nasion w szklarni lub ciepłym inspekcie .Korzystne jest pikowanie.
Seler jest warzywem bardzo zdrowym, zawierającym wiele pożytecznych witamin i substancji mineralnych. Zachęcamy zatem do uprawy selera na własnej grządce. Gleba powinna być żyzna ale nie zbyt ciężka. Należy unikać zakwaszenia gleby. Seler nie toleruje wysokich temperatur ani ciągłego nasłonecznienia. Uprawę selera podlewamy regularnie (jest to bardzo ważne). Należy utrzymywać podłoże stale umiarkowanie wilgotne. Ważne też aby regularnie odchwaszczać uprawę selera oraz wzruszać ziemię pomiędzy rzędami, tak aby ziemia nie była zbyt zbita. W Polsce seler uprawia się z rozsady. Produkcja trwa długo, bo około dwóch miesięcy. Dlatego na początku musimy zapewnić młodym sadzonkom selera optymalne warunki do rozwoju. Dzięki temu korzeń będzie duży.
Uwaga. Selera nie powinno uprawiać się w tym samym miejscu rok po roku.
Seler ma wysokie wymagania wodne. Gdy jest sucho, zaleca się, częstsze podlewanie przynajmniej co kilka dni. W okresie wzrostu korzeni, który przypada na sierpień-wrześnień, nawadniać trzeba go codziennie.
Liście selera możemy użytkować i obrywać w trakcie jego wzrostu prawie przez cały czas. Jednak nie należy obrywać zbyt dużo liści z jednej rośliny ponieważ spowoduję to że seler wytworzy mniejszy korzeń i plon będzie uboższy.
Korzeń selera zbieramy przed przymrozkami.