Jeżówka purpurowa

Jeżówka purpurowa Rose różowa

Jeżówka purpurowa ma charakterystyczne kwiaty – z delikatnych płatków wyrasta główka najeżona kwiatami rurkowymi jak igiełkami (kwiaty języczkowate otaczają kolczasty, wypukły środek, składający się z kwiatów rurkowatych). Pędy są sztywne i wniesione do góry – roślina może osiągnąć 1,5 m wysokości. Liście są szorstkie, sztywne i łukowato wygięte o kolorze ciemnozielonym. Jeżówka kwitnie od lipca do października. Koszyczki kwiatowe osiągają średnicę do 12 cm.

Jest to roślina miododajna. Wabi pszczoły i motyle, które szczególnie chętnie na niej siadają.

Istnieje wiele odmian jeżówki o kwiatach w kolorze białym oraz w różnych odcieniach różu.

Wymaga gleb próchnicznych, dość żyznych, przepuszczalnych, umiarkowanie wilgotnych. Nie znosi gleb lekkich i piaszczystych, natomiast lubi obszary, na których występują wysokie opady deszczu. Najlepiej rośnie na stanowiskach słonecznych lub lekko ocienionych.

Stosowana jako bylina rabatowa, nadającą się również do uprawy na kwiat cięty. Pięknie wygląda sadzona w grupach, w towarzystwie traw ozdobnych np. Panicum virgatum, ale sama również efektowna. Sadzimy ją pojedynczo lub po 2-3 w grupie. Na 1 m² sadzimy 7 sztuk.

Jeżówka purpurowa rozmnaża się przez wysiew nasion do gruntu, wysadzenie rozsady lub przez wysadzenie sadzonek uzyskanych z podziału roślin matecznych.Sadzonki otrzymane z podziału roślin matecznych zasadza się pod koniec kwietnia, natomiast rozsadę - w połowie września. Plony z sadzonek z podziału uzyskuje się już w pierwszym roku.

Po przekwitnięci należy obciąć kwiatostan. Na zimę jeżówki można pozostawić w gruncie, ponieważ bardzo dobrze znoszą mrozy, chociaż wskazane jest ściółkowanie.

Pielęgnacja jeżówek uprawianych w ogrodzie ogranicza się do regularnego podlewania i nawożenia szczególnie azotem oraz podwiązywania roślin tak, żeby długie pędy nie opadały. Jeżówek nie należy również przesadzać, ponieważ źle znoszą zmiany stanowiska.